Dit artikel is geschreven door Joe Harless, een freelance auteur voor Business Insider.

COLUMN – Ik ben 43 jaar oud en sport al het grootste gedeelte van mijn leven vrij intensief. Ik deed mee in sportwedstrijden en fysieke uitdagingen, waaronder het afleggen van 10 kilometer lange obstakelparcours, kickbokswedstrijden en ik ben sneller op de vijf kilometer dan veel andere mensen.

Maar in al die jaren heb ik, als ik in de spiegel keek, nooit gedacht: “Dat is het gezicht en lichaam van een fitnessmodel”. Ik vind het lastig om te accepteren dat ik geen droomlichaam heb, zeker omdat ik zoveel tijd in fysieke activiteiten heb gestopt.

Maar na 25 jaar van regelmatig sportschoolbezoek, heb ik er wel vrede mee dat ik er niet uitzie als een adonis.

Ik heb lang gedroomd van een atletisch en gespierd lichaam

In mijn jeugd had ik een doel: grote spieren. Dit vertegenwoordigde destijds het perfecte mannelijke lichaam. In die periode had ik een beetje overgewicht en keek ik op naar titanen als Arnold Schwarzenegger en Hulk Hogan. Ik wilde graag dezelfde lichamelijke transformatie doorlopen als zij, en begon daarom met regelmaat te sporten.

Je kunt je wel voorstellen hoe ik me voelde, toen ik me realiseerde dat, in plaats van te veranderen in een van de helden uit mijn jeugd, ik niet verder kwam dan een gemiddeld lichaam. Ik had wel wat spiermassa opgebouwd en was redelijk sterk, maar ik leek bij lange na niet op Schwarzenegger.

Toch ben ik wel een keer in de buurt van mijn droomlichaam gekomen. Dat was toen ik begin twintig was en ik drie keer per week drie uur per dag martial arts trainde. Op de overige dagen liep ik vijf kilometer hard. Op de piek woog ik 80 kilo en had ik strakke buikspieren.

Daartegenover stond wel dat ik vijf dagen per week spaghetti at en niet veel anders. Mijn doel was om er perfect uit te zien. De harde les hierin was om dat je jezelf vrijwillig moet uithongeren om dat doel te bereiken.

Toen de superheldenfilms van Marvel uitkwamen, ging ik opzoek naar trainingsschema's waarmee ik op de helden op het grote scherm kon gaan lijken. En hoewel deze schema's een leuke uitdaging waren, is er nog niemand in de sportschool geweest die me zag sporten en riep "Looking good, Cap!"

Nu ik ouder wordt, probeer mijn lichaam te accepteren

Tegenwoordig richt ik mijn workouts meer op uithoudingsvermogen en lichamelijke kracht. Ik stretch dagelijks en hou een gezond dieet aan, maar toch gooit mijn lichaam af en toe roet in het eten.

Bijvoorbeeld: ik ben een keer door mijn rug gegaan toen ik een tas door een kamer tilde. Ik was amper twee meter onderweg voordat de spieren in mijn onderrug besloten te gaan staken. Het erge is dat het niet eens een zware tas was.

Ik kan me niet herinneren dat ik zulke dingen meemaakte toen ik jonger was. Als ik net zo makkelijk lichaamsdelen kon vervangen als auto-onderdelen, zou ik het elk kwartaal doen.

Ook het gebrek aan tijd begint aan mijn fitnessroutine te knagen, naarmate ik ouder wordt. Ik kan het me niet meer veroorloven om twee tot drie uur in de sportschool te verblijven en moet mijn sessies zo plannen dat ik ze in een uurtje kan doorlopen.

Er zitten dagen tussen dat ik na het sporten in de spiegel kijk en denk: "Tja, ik zie geen duidelijk verschil vandaag". Dat beeld van mezelf als fitnessmodel voelt als onbereikbaar. Op mijn leeftijd is dat prima, want er zitten ook dagen tussen dat ik denk: "Dat gaat lekker". Ik moet gewoon accepteren waar ik sta.

Dus hoewel ik er nooit uit heb gezien als een fitnessmodel, realiseer ik me nu dat ik er nog best goed uitzie voor mijn leeftijd.

LEES OOK: Een bodybuildingcoach deelt de 2 supplementen die hij nooit zou nemen